Hoe het is om te rennen met een Weimaraner

Remy en ik ren “The Big Hill”.

Ik beschouw mezelf als fit, zegt deze berg anders.

Mijn quads worstelen om me op te tillen, mijn mond is breed open, ik stamp rond. Mijn gezicht, een tomaat. Halverwege. Praktisch daar …

Mijn Weimaraner?

Hij pitterpatter. Een geest vlak voor zich. Niet hijgen. Mond gesloten. Het is alsof hij geen zuurstof nodig heeft. Het gewicht van een veer.

Ik denk dat hij tip-teen is!

Bovenaan is hij zigzagging, tracking, plassen op dingen.

Ik sta daar, onder de indruk dat mijn hart zo hard kan kloppen.

En ik weet zeker dat mijn hond de klim niet heeft opgemerkt.

Merkte het niet eens.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Previous post Hoe lang is hij klaar om het vast te houden?
Next post Heb je er ooit aan gedacht om een ​​hond of kat te bevorderen?